Roland Sohier(1950) is me een mannetje, hoor! Een parmantig ventje. Hij weet wat hem voor ogen staat en daar verliest hij zich dan al doende in. Zijn tekeningen, die zowel bescheiden van formaat als ongehoord groot kunnen zijn, tonen vaak omstandigheden die sprookjesachtig beangstigend zijn. Sohier heeft veel te bezweren, zo te zien. Onschuld heeft bij hem onmiddellijk iets vileins en het gemene is ook aandoenlijk. Niet voor niets heeft Sohier jarenlang kabouters in zijn werk laten opduiken: een lief volkje, maar ondertussen. Hij zet er ook reuzen tegenover, reusachtige kabouters. Het mannetje in de tekening met zijn kekke laarsjes aan en zijn spanbroekje heeft een veel te oud hoofd voor de rest van zijn voorkomen. Deze man op leeftijd met zijn tobbende hoofd gaat met zijn kindsbenen desondanks onbekommerd op zijn doel af. Hij moet wel, want anders is hij opgeschreven. Hij weet maar al te goed wat hem ieder moment kan overkomen. Knokig, zwaar, zwart en vet ligt het eindige van het bestaan op de loer. Hij hoeft maar achterom of opzij te kijken om erdoor te worden getroffen. Het komt zelfs uit hem zelf voort. Voor hem lonkt nog het misleidende kleurrijke palet van een zorgeloze toekomst. Roland Sohier ziet het zonnig in. Hij doet er alles aan om Sombermans eronder te houden. Diens wanhoop is zijn hoop. Hij ontleent zijn kracht aan een zwaktebod. “Zo sterk is mijn liefde”, zegt Sohier, om aan te geven hoe hij er hulpeloos aan overgeleverd is. Hij heeft er niets tegenin te brengen.
